Nasz patron

Św. Wojciech

urodził się ok. roku 956 w Libicach. W roku 981 przyjął święcenia kapłańskie. W Magdeburgu, wraz
z towarzyszem Radłą i młodszym bratem Radzimem, pobierał nauki w szkole Oktryka. W 981 wrócił do Czech jako subdiakon. W 983 r., po śmierci praskiego biskupa Dytmara, stanął na czele diecezji praskiej. Wkrótce bezkompromisowość Wojciecha doprowadziła do konfliktów z wiernymi, co było przyczyna jego wyjazdu ok. 989 r. do Rzymu, gdzie zrzekł się urzędu biskupa Pragi i wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego.

Od 992 r. ponownie skierowany został do Pragi. Rozpoczął także działania misyjne na Słowacji. Bronił chrześcijańskich niewolników wysyłanych do krajów muzułmańskich. W 994r., gdy na jego oczach zamordowano kobietę, której dał schronienie w kościele, rzucił klątwę na poddanych
i wyjechał do Rzymu.

Nie chcąc wracać do swej diecezji znalazł się na dworze Ottona III, skąd wyruszył na dwór Bolesława I Chrobrego. W Polsce celem miało być chrystianizowanie Prusów lub Wieletów. Przez Gdańsk trafił do Prusów, jednak jego działalność misyjna nie spotkała się z przychylnym przyjęciem. Misjonarzom nakazano opuścić ziemie Prusów. 23 kwietnia 997r. odpoczywających po Mszy Św. odprawionej w świętym gaju misjonarzy zaskoczyli strażnicy prowadzeni przez kapłana. Wojciech zabity przez kapłana. Ciału odcięto głowę i nabito na pal. Jego towarzyszy oszczędzono i odesłano do Polski. Głowę z pala zdjął potajemnie i przewiózł do Gniezna nieznany Pomorzanin. Wkrótce potem Chrobry wykupił resztę ciała Wojciecha na wagę srebra i rozkazał pochować w Gnieźnie. W 999 r. papież Sylwester II dokonał kanonizacji św. Wojciecha, a w 1000 r. utworzył w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech.

Według tradycji św. Wojciech miał być autorem pieśni Bogurodzica.